Markery: β-amyloid (1-42, 1-40), białko T-Tau i białko P-Tau są używane do diagnostyki choroby Alzheimera w wielu krajach (np. w Niemczech rutynowa diagnostyka). W Polsce badanie to nie jest
jeszcze oszacowaną przez NFZ procedurą badawczą, mimo że zalecaną
przez ekspertów w przypadkach wczesnych i trudnych diagnostycznie. Według
publikowanych danych:
-
badania biomarkerów pozwalają na rozpoznanie choroby Alzheimera (AD) poprzez potwierdzenie biochemicznego , neurozwyrodnieniowego procesu alzheimerowskiego toczącego się w mózgowiu (kumulacja białka β- amyloidu i tau stanowi podstawową zmianę patologiczną oun).
-
wykonanie badania tych 4 markerów pozwala na rozpoznanie AD z czułością i swoistością szacowaną na 97%.
-
diagnostyka ta pozwala na różnicowanie innych schorzeń, np. bardzo wysokie białko T-Tau przy ujemnych pozostałych markerach jest typowe dla choroby Huntingtona.
-
badanie to pozwala na prawidłowe rozpoznanie AD w sytuacji współistnienia innych schorzeń upośledzających sprawność poznawczą np. niedoczynności tarczycy, alkoholizmu, choroby nowotworowej, zaburzeń metabolicznych (niewydolność nerek, wątroby) i wielu innych. Współistnienie schorzeń u osób w podeszłym wieku jest bardzo częste, a kryteria kliniczne bez biomarkerów pozwalają na rozpoznanie AD po wykluczeniu innych schorzeń powodujących otępienie!
-
biomarkery mogą ułatwić rozpoznanie w sytuacji występowania objawów psychiatrycznych (gdy pacjent ma depresję lub objawy psychotyczne czy zaburzenia świadomości) , czyli u osób gdzie nie można przeprowadzić badania neuropsychologicznego. Objawy psychiatryczne, w różnym co prawda nasileniu, występują do 70 % chorych z AD.
-
biomarkery pozwalają na bardzo wczesne rozpoznanie - co ma szczególne znaczenie w sytuacji zawansowanych prac nad stworzeniem leków mogących modyfikować przebieg choroby przy wczesnym ich zastosowaniu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz