polega na wykonywaniu czynności, które w przeszłości stanowiły dla chorego źródło satysfakcji. Czynnościami tymi mogą być majsterkowanie, szydełkowanie, robienie na drutach, pielęgnacja roślin, praca w ogródku, prace domowe czy kuchenne. Może być ona realizowana podczas zajęć grupowych, ale najlepiej jest prowadzić ją w środowisku chorego – w domu, angażując chorego do pomocy w domowych czynnościach dnia codziennego. W literaturze podkreślane jest duże znaczenie tej terapii, ponieważ zaspokaja ona psychospołeczne potrzeby chorych, podtrzymuje zachowane umiejętności, a także przeciwdziała występowaniu zaburzeń zachowania i daje poczucie „bycia potrzebnym”. Nie bez znaczenia też jest fakt, że metoda ta jest bardzo łatwa do stosowania.
źródło: http://www.otzp.pl/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz