Podstawową zasadą postępowania terapeutycznego z
chorymi z otępieniem, jest zapewnienie im niezmienności środowiska i
stworzenie jak najlepszych warunków życia. Zapewnia to poczucie
stabilności i bezpieczeństwa. Bezpieczeństwo chorego to najważniejsze
kryterium przy podejmowaniu wszelkich działań dostosowujących środowisko
przebywania starszej osoby do stopnia jej niesprawności. Opieka powinna
uwzględniać odpowiednie planowanie zajęć chorego, kontrolę przyjmowania
posiłków, załatwiania potrzeb fizjologicznych, odczytywanie sygnałów
niewerbalnych.
Główny ciężar opieki nad pacjentem dotkniętym
otępieniem spoczywa na rodzinach. Jak wskazują badania, blisko 80-90%
chorych z otępieniem pozostaje pod opieką rodzin. Coraz gorszy kontakt z
chorym, brak krytycyzmu wobec choroby i zaburzenia zachowania chorego
stanowią ogromne obciążenie emocjonalne dla opiekuna. Opieka nad osobą z
głębokim otępieniem jest związana z obciążeniem emocjonalnym, a w
późniejszych jego stadiach także z ciężkim wysiłkiem fizycznym.
Otępienie dotyka zatem nie tylko pacjenta, ale także w pewnym sensie
jego opiekuna, często prowadząc do wystąpienia u niego depresji.
Opiekunowie zaangażowani emocjonalnie oraz otrzymujący wsparcie
psychiczne (np. ze strony grupy wsparcia), są mniej narażeni.Cały materiał: http://www.czytelniamedyczna.pl/697,wielkie-problemy-geriatryczne-iii-zespoly-otepienne.html
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz