polega na odwoływaniu się do przeżyć i doświadczeń z przeszłości chorego przy użyciu różnego rodzaju bodźców takich jak: stare fotografie (np. rodzinne), ważne wydarzenia, przedmioty dawniej używane, filmy, nagrania z czasów młodości chorego. Terapia ta, w najprostszej postaci, może być prowadzona indywidualnie przez bezpośrednich opiekunów, np. podczas wspólnego oglądania albumów rodzinnych. Należy starać się dotrzeć do najlepiej zachowanych wspomnień i podtrzymywać je. W specjalistycznych ośrodkach terapia ta prowadzona jest w grupach przez wykwalifikowanych terapeutów, którzy unikając wywoływania negatywnych emocji, umiejętnie zachęcają chorych do dzielenia się swoimi wspomnieniami i wspólnego dyskutowania na ich temat. Terapia ta, poza oddziaływaniem na procesy poznawcze, wpływa również na nastrój, dlatego należy starać się przywoływać pozytywne, radosne wspomnienia, a unikać nieprzyjemnych przeżyć. Usprawnia ona zdolność komunikacji, zarówno werbalnej jak i pozawerbalnej. Podkreśla się pozytywny wpływ tej terapii zarówno na pacjenta jak i jego opiekuna, ponieważ ma ona istotne znaczenie dla podtrzymania poczucia tożsamości chorego, a opiekunowie biorący w niej udział w większym zakresie potrafią zrozumieć chorobę.
źródło: http://www.otzp.pl/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz